Święto Zmarłych w Polsce

Poeta, prozaik i publicysta. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, syn Antoniego i Teresy z Młynarskich Gaszyńskich. Urodził się 10 marca 1809 roku w Jeziornej koło Grójca. Ukończywszy nauki początkowe, kształcił się w gimnazjum im. Samuela Lindego w Warszawie. Progi Uniwersyteu Warszawskiego przekroczył jako student w 1828 roku. Gaszyński przepełniony patriotyzmem znalazł się wśród walczących o niepodległość w okresie Powstania Listopadowego 1830 roku. Upadek polskiej myśli narodowo- wyzwoleńczej, spowodował konieczność udania się na emigrację. Belgia, a potem Francja stała się wieloletnią przystanią życiową dla Gaszyńskiego.
Osiedlił się w Aix-en-Provence (w 1833). W 1844 roku w Paryżu został sekretarzem Sieyésa, deputowanego do Parlamentu. Słabe zdrowie było przyczyną częstych pobytów Konstantego w kurortach leczniczych na terenie Francji, Szwajcarii, Niemiec i Włoch. W 1860 roku ponownie odwiedził Królestwo, w tym Warszawę. Trzy lata później popadł w melancholię, spowodowaną śmiercią matki.
Zmarł 8 marca 1866 roku w Aix-en-Provence.
Twórczość literacka Gaszyńskiego rozpoczęła już w latach studenckich. W 1830 roku, wspólnie z Leonem Ziemkowiczem opublikował „Pamiętnik dla płci pięknej”. Swój wielokierunkowy warsztat twórczy ujawnił w patriotycznych, romantycznych wierszach, sonetach, balladach, satyrach. W „młodym” okresie, spędzonym w kraju pisywał m.in. w „Melitele” Odyńca. „Dwaj Śreniawici”, romantyczna powieść historyczna ukazywała realia z czasów panowania Władysława Łokietka (1830). Pobyt na obczyźnie przejawiał się dalszą twórczością. W 1833 roku ukazał się zbiór humorystycznych opowiadań o stosunkach wśród emigracji, „Pieśń pielgrzyma polskiego” i „Pan Dezydery Boczko…” (1846). Lata pięćdziesiąte XIX wieku, to najlepszy i najbogatszy okres twórczości Gaszyńskiego. Obok „Listów z podróży po Włoszech” (1853), wydał utwór poetycki „Sielanka młodości” (1855), satyrę „Gra i karciarze”, a w 1858 roku dramat „Wyścigi konne”.
We Francji współpracował z „Gazette du Midi” oraz jako naczelny redaktor z „Memorial d’Aix”, w których zamieszczał artykuły w języku francuskim.
Osobną pamiątką w literaturze stały się przekłady. Dzieła Zygmunta Krasińskiego, bliskiego przyjaciela z lat studenckich, zamieścił w tomach „Poezje” (1868) i „Pisma prozaiczne” (1874). W Krakowie pojawił się w 1879 roku zbiór wierszy Konstantego Gaszyńskiego „Liście wiosenne”. Tłumaczył również utwory obce; między innymmi utwory Heinego, Petrarki.
„Czarna sukienka„, znana i popularna pieśń to jeden z przykładów ukazujących Gaszyńskiego jako twórcę pieśni i piosenek powstańczych. Czystość języka polskiego w rymowanym przekazie zawierającym głębokie treści patriotyczne, jest wyrazem wielkiego talentu autora.